Het huis vol verlangen van mevrouw Timmer.

Mevrouw Timmer belt op. Ze heeft mijn site gezien en voelt zich aangesproken door wat ze heeft gelezen. Mevrouw Timmer heeft een groot verlangen. Of ik ook aan huisbezoeken doe. Prima, geen probleem. We maken een afspraak voor het eerste gesprek. Een paar dagen later zit ik in een groot vrijstaand huis in een oude buurt op een enorme leren bank. De vloer is betegeld met marmer, de muren versiert met klassieke schilderijen met afbeeldingen van overzeese gebieden. Tropisch en exotisch. Langs de muren staan hoge donkere houten kabinet kasten. Achter de glazen deuren een verzameling beeldjes, schalen, foto’s in zilveren lijsten en prularia uit alle uithoeken van de wereld.

Mevrouw Timmer is weduwe. Twee jaar geleden stierf haar man aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij had er al eerder een paar gehad. De laatste was vreselijk, vertelt mevrouw Timmer. Ze heeft hem tot zijn sterven thuis verzorgd. Alleen. Want hun dochters hadden het druk. Met hun gezin. Een van de dochters had een overspelige man. Vreselijke toestand, vertelt mevrouw. Want de dochter speelt mooi weer, terwijl zij een diep verlangen naar verbondenheid had. Zij wil geen actie ondernemen tegen haar man. Speelt liever mooi weer, houdt de schone schijn op. De andere dochter was net genezen verklaart van borstkanker. Ze heeft er wel een borst voor moeten missen.  Mevrouw Timmer heeft tijdens de vele ziekenhuis opnames voor haar kleinkinderen gezorgd. En tussendoor haar andere dochter opgevangen als zij er even helemaal doorheen zat.

Rouwen

Mevrouw Timmer vertelt dat zij niet de tijd heeft genomen om te rouwen. Over haar overleden man. Over wat zij samen hadden en zij nu kwijt lijkt. De mooie herinneringen lijken verdwenen. Plaats gemaakt voor het zuur en bitter van een heftige periode waarin zij zich staande moest houden om haar man en kinderen te steunen.

Mevrouw Timmer is eenzaam. Rookt aan een stuk door haar sigaretten. Ze heeft duidelijk een vaste stoel waarin zij graag zit. Alles bij de hand, tafel, asbak, krant, een lege koffie kop met een afgebroken oortje.

Zij geeft mij een kopje, met schotel met prachtige gekleurde bloemen en uitbundig versierd met krullen.

Met verlangen wachten op de pier

Zij wijst naar een van de schilderijen aan de muur. Een groot vrachtschip, afgemeerd in een haven. De haven van Jakarta, ruim 40 jaar geleden. Haar man was kapitein op dat schip. Als vrouw van de kapitein kon zij af en toe met het vliegtuig naar een haven, waar hij zou gaan aanmeren. Zij beschrijft hoe zij hem stond op te wachten op de pier, vertelt over de zwierige zomerse jurk die zij droeg, wetend dat die hem zou bekoren. Samen beleefden zij dan een paar heerlijke weken. Gingen uit in de havenplaats, bezochten bezienswaardigheden, tempels en plantages. Het weerzien was altijd vol met passie, verleiding en verdrinken in elkaar ogen, lichaam en geest. In details vertelt mevrouw Timmer haar seksuele belevenissen. Zij lijkt nauwelijks in de gaten te hebben hoe gepassioneerd zij verhaalt, zonder schroom of schaamte.

De hunkering naar haar grote liefde

Mevrouw Timmer is de 80 ruim gepasseerd.

Zij bedankt mij na ruim anderhalf uur voor mijn luisteren en zegt de vragen die ik haar stelde te waarderen. Nu mocht er weer ruimte zijn voor haar verlangen, kon zij terug denken aan haar grote liefde. Alsof zij toestemming nodig had om de deur naar de herinneringen te openen. Zodat zij weer mag voelen, goed voelen, de hunkering naar haar grote liefde mag koesteren en omarmen.

Mevrouw Timmer steekt nog een sigaret op.