Tijd... een druk gezinsleven

Deze vraag krijg ik met regelmaat te horen in mijn praktijk. Het zijn de druk-bezette-altijd-bezig-en-eeuwig-moe-ouders. De vrouwen en mannen die werk en een gezin willen combineren, het liefst met hun partner. Die dan ook vaak druk-hollen-moet meteen weer verder- nu geen tijd-  type’s zijn.

De afgelopen weken had ik een aantal afspraken in mijn praktijk met zo’n druk bezette combi moeder. Zij en haar man hadden zich aangemeld voor relatietherapie. Het ging al een poos niet bepaald soepel meer tussen hun. Nu was het tijd voor een aparte afspraak.  Inge was op de fiets gekomen, een stoeltje aan het stuur en voetenbeugeltjes aan de bagagedrager. Uit de fietstassen haalde ze een laptoptas en een flink gevulde plastic boodschappentas. Vanuit haar werk was ze eerst nog even langs de supermarkt gereden voordat zij bij de praktijk moest zijn. Dan was dat maar vast gedaan. “Ik weet van voren niet meer of ik van achteren nog leef”, verzuchte ze toen ze op de bank plofte.

Het was Inge allemaal teveel geworden. De druk en verwachtingen die zij ervoer, waren torenhoog.

Inge heeft een partner met een eigen bedrijf. Voor zijn werk zit hij regelmatig in het buitenland. Daardoor komt de opvoeding van hun 2 kinderen grotendeels op haar schouders neer. “Op zich niets mis mee, hoor”, zegt Inge. “We hebben er prima afspraken over gemaakt voordat we aan kinderen begonnen”.

Zelf heeft Inge ook een drukke baan, bij een groot advocatenkantoor. Ze is daar 4 dagen per week druk met de werkzaamheden van het team op elkaar af te stemmen, het secretariaat aan te sturen en alles wat daar bij komt. “En dat is soms veel, heel veel”.  “Maar ik wil mijn werk niet missen, ik vind het geweldig, het zijn leuke collega’s, ik kan mij er ontwikkelen. Bovendien verdien ik er goed mee, ook dat geeft behoorlijk voldoening”. Alleen het combineren met een onzekere en altijd wisselende agenda van haar partner, het vooruit plannen thuis, dat kost haar teveel energie, vertelt Inge.

Van te voren nadenken hoe de week waarschijnlijk zou kunnen verlopen, welk kind kan wanneer bij de oppas. Staat er voldoende in de koelkast voor de eerst komende 3 maaltijden. Zijn de wassen weggewerkt, de gymspullen schoon. Ondertussen een tas vol documenten van het werk nakijken, want de vergadering moet goed voorbereid. Als ze goed mikt, lukt dat precies tussen het op het vuur zetten van de pannen en de maaltijd in. Kan allemaal best tegelijk met het samen kijken met de kinderen van het jeugdjournaal…

Met Inge bespreek ik verschillende onderwerpen. Onder andere hoe zij haar tijd zo kan indelen dat er misschien wat ruimte komt voor een avondje bank-hangen in de week. Waar komt de drang, behoefte, verlangen, onderliggende gedachte's, aanname's vandaan.... Hoe zij gebruik zou kunnen maken van haar netwerk, om de kinderen bijvoorbeeld eens een middag door een oma of andere moeder in de buurt op te laten vangen. En haar partner, hoe zou hij haar kunnen ondersteunen om de regeldruk wat te verminderen?

De laatste keer dat ik Inge sprak, zag ze er iets rustiger uit. Het was haar gelukt om met een klein groepje ouders uit de buurt afspraken te maken, waardoor ze om beurten elkaars kinderen opvingen. Dat gaf net wat ruimte om met meer rust uit het werk te komen, de boodschappen te doen en een moment voor haarzelf in te lassen.

Met haar man had ze afgesproken dat ze voortaan een keer per maand zouden gaan daten. Elkaar verrassen, dat was een verademing. Er was tijd voor elkaar, soms bij een zelf gekookt dineetje, of een lange strandwandeling.  “Ik ben er nog lang niet hoor”, zegt Inge. “Het moeilijkste lijkt het om de voordelen te onthouden om op deze manier meer voor mijzelf te zorgen. Het is vaak makkelijker om gewoon maar weer alles zelf te doen, geen gedoe en ik voel me er dan ook minder schuldig door”.

En… terwijl ik bezig was met dit stukje te schrijven, heb ik ondertussen de was gedaan, de hond uitgelaten, zoon-lief zijn Franse woordjes overhoord en een ovenschotel gemaakt… Tijd om te bank-hangen (en hopen daar mijn lief aan te treffen…)!