Aicha wil in liefde leven

Zij is blij, Aicha straalt als een kind van oor tot oor. Een prachtige lach op een prachtig gezicht. Haar donkere ogen vallen op, omdat ze zo straalt. Ze geeft haast licht. Ze heeft zich uitdagend gekleed, voor haar doen. Ik kan duidelijk de welving van haar borsten zien onder zacht roze kant. Over haar hemd draagt ze een donkerbruine blouse. Met een grijze legging en open schoenen. In haar oren draagt zij blauwe hangers. Ze dansen mee op het ritme van haar lachen. Haar lange donkere en dikke haar draagt ze los vandaag. Het staat haar mooi, zacht en vrouwelijk, verleidelijk zonder het zelf te beseffen. De hele wereld kan ze aan. Dus ook haar ouders. Want:  Aicha wil in liefde leven!

Paniek

Twee weken geleden belde ze mij op. In paniek. Haar vader had haar dreigend verteld dat zij gezien was op straat met een jongen. Wat zij wel niet in haar hoofd haalde en of zij niet besefte hoe zij de familie met hem als vader voorop, ten schande maakte. Hoe moest hij dit rechttrekken, zijn oudste dochter die schaamteloos over straat liep, naar een wild vreemde vent lachte en zich liet aanraken door hem. Onder het oog van iedereen. In ieder geval voor het oog van diegene die haar had gezien, het nieuws aan hem vertelde, achter de hand fluisterend. Te schaamtevol. Te ongepast. Te kwetsend. En respectloos. Ook dat.

Aicha wist wat de woorden van haar vader betekenden. Ze moest op haar tellen passen. Dan probeerde zij hem te ontwijken in haar bewegingen. Schreeuwde terug dat zij haar eigen leven wilde lijden. Zelf wel uitmaakte met wie ze omging. Dat hij niets over haar te zeggen had en in een andere eeuw leefde. Zij beet hem toe dat zij in twee culturen leefde en het beste uit elk wilde halen. Omdat dat nou eenmaal haar wereld is. En dat hij vast zat in een cultuur die niet meer van deze tijd is, achterhaald en bekrompen.
Hij zou uithalen. Zoals eerder ook was gebeurd als zij iets respectloos had gedaan. Dan kwam zij de dag erna op school, zorgvuldig haar kleding over haar armen en benen getrokken. Zodat de blauwe plekken niet opvielen.

Verkering

Dit keer besliste Aicha anders. In een fractie van een seconde. Zij bleef staan, zorgde dat zij haar vader kon blijven aankijken. Knikte naar hem en sloeg toen haar ogen neer. Toen hij stopte met schreeuwen, reageerde zij. Dat zij hem niet wilde kwetsen, geen verdriet wilde doen. Dat zij het liefst wilde dat hij trots op haar kon zijn. Zij verklaarde hem zijn liefde, gooide haar loyaliteit in de strijd. Aicha kwam haar vader tegemoet, zij vertelde hem dat de jongen op straat haar om verkering had gevraagd. Dat zij hem had uitgelachen en afgewezen. Dat de jongen haar hand had willen pakken, maar dat zij hem een duw had gegeven, lachend.

De vader  van Aicha was stil geworden. Omdat hij wist dat als Aicha iemand een duw geeft, deze behoorlijk hard kon aankomen. Dat wist hij door de reacties die zij hem had gegeven als hij haar met harde hand terecht had willen wijzen. Hij wist het ook, omdat zijn dochter op Thai boxen was gegaan. Stiekem, zonder zijn toestemming. Hij had gehoord, via via, dat zij goed was, uitblonk in de groep. Er zou binnenkort een wedstrijd komen. Dat had hij gehoord.

Zij spraken niet verder samen. Keken elkaar wel aan.
Moeder bracht de thee.