Linda en Jeroen: verlangen naar seks…of is het verbondenheid?
“Zij wil helemaal geen seks meer met mij”.
“Elke keer als ik toenadering zoek, springt zij op en begint de was op te vouwen of gaat iets anders vreselijk dringends doen”.
Hij zucht heel diep, vanuit zijn tenen kan je de adem zien stromen door zijn lichaam naar boven. Eerst bolt zijn buik op, daarna vult hij zijn borstkas met zuurstof. Langzaam blaast hij de lucht door zijn neus naar buiten. Hij heeft zijn blik naar beneden geslagen, staart naar de punten van zijn schoenen. Handen losjes gevouwen in zijn schoot. Hij wacht met praten.
“Ik wil best wel met je vrijen, maar ben gewoon te moe”. Ook zij zucht diep. Kijkt hem aan, sluiks van opzij. Met gebogen hoofd. Zij houdt haar kopje thee vast, dat inmiddels lauw is geworden. “Het is de drukte, dat er altijd nog wel wat is te doen in huis”, zegt Linda. “Ik voel me schuldig als ik merk dat ik het liefst met een boek op de bank kruip, terwijl er nog een berg afwas staat te wachten”. “Dus als ik merk dat jij met mij wilt knuffelen, bedenk ik dat er eerst nog van alles moet gebeuren”.
Stilte.
Jeroen en Linda waren een half jaar geleden voor het eerst in mijn praktijk gekomen. De reden dat ze wilden komen voor relatietherapie, was dat ze beiden het gevoel hadden dat hun relatie op een dood spoor zat. Ze wilden wel verder samen, maar wisten niet meer hoe. De drukte van het werk en het gezin had de jaren voorbij gejaagd. Samen hadden ze de drie kinderen opgevoed, die inmiddels aan hun laatste jaren van de basisschool begonnen waren. Samen hadden ze voor de geboorte van hun kinderen afgesproken om de zorg te verdelen. Dat is ze goed gelukt, vinden ze. Ook het combineerden met hun banen, beiden in deeltijd, was geslaagd.
Wat dat betreft konden ze terugkijken op een geslaagde samenwerking. Harmonieus, zonder grote problemen hadden ze het gezin in bedrijf gehouden. De baten waren prima, want de winst was zichtbaar voor iedereen: de kinderen gezond, een mooi huis, twee keer per jaar op vakantie. De kosten… die waren wat minder glorieus, namelijk behoorlijk heftig.
Jeroen en Linda zijn het er over eens: “We hebben het allemaal prima georganiseerd, als een soepel lopend en gezond bedrijf. Maar ergens zijn we de verbinding met elkaar kwijtgeraakt. Ergens, onderweg”.
De volgende gesprekken stonden voor een groot gedeelte in het teken van betekenissen, van verlangen en behoeftes. De verschillen werden besproken. Langzaam kwam er acceptatie en begrip. Het leek eerst allemaal zo vanzelfsprekend, maar doorvragend en uitdiepend, bleek het allemaal nog niet zo simpel.
Afgelopen week kwamen Linda en Jeroen voor een follow-up, een soort van relatie-APK. Ze hadden samen hard gewerkt aan hun relatie. Na de eerdere gesprekken in de praktijk waren ze tekens heel georganiseerd geweest: met afspraken maken over wie wat doet in huis. En vooral ook, wie aan de beurt is om niets te hoeven doen. Dat heeft Linda veel rust gegeven: even niets moeten. Het koste haar lange tijd een hoop moeite, want het schuldgevoel bleef lang aanwezig.
Maar nog belangrijker, ze hadden afspraakjes met elkaar gemaakt. Elke week organiseerde de een een date met de ander. Weinig spontaan, vonden ze beiden in het begin. En behoorlijk geforceerd. Maar het werkte wel voor hun.
De kinderen uit logeren, tijd voor elkaar. Ze hebben het erin gehouden en noemen het ‘samen-tijd’. Jeroen bleek heerlijk Indisch te kunnen koken, Linda had steeds aparte ideeën voor een avondje uit. Samen wandelen over het strand, was zomer en winter favoriet geworden.
En de seks… die is er weer. Met een mengeling van verliefdheid en verlegenheid in hun blikken naar elkaar, spreken ze beiden uit dat ze veel meer naar elkaar verlangen. De behoefte naar intimiteit is sterker, verbonden voelen ze zich weer met elkaar. Naast het rennen en vliegen weten ze nu dat aan het einde van de week er een cadeautje klaar ligt, voor elkaar, samen.
