Taboe: met je partner op de divan

Met je partner op de divan: als jullie beiden balen van ruzie’s

Je kan het natuurlijk met je zus bespreken, of je moeder, buurvrouw, vriendin…. Waarom je ongelukkig bent in je relatie. Maar misschien is het handiger en slimmer om eens relatietherapie te overwegen. De gedachte om in relatietherapie te gaan, geeft bij veel mensen een reactie als “dat hebben wij toch niet nodig”, of “wij kunnen zelf wel onze sores oplossen”. Nergens voor nodig om je problemen bij een vreemde neer te leggen! Gewoon het advies opvolgen van je moeder / zus / vriendin…. In relatietherapie gaan wordt vaak nog gezien als een taboe. 

Langs elkaar heen leven

Aan het einde van een therapie traject voor je relatie, hoor ik mensen steevast zeggen: “hadden we dit maar veel eerder gedaan!”

Te lang wachten, denken dat je het samen wel op kan lossen, hopen dat de tijd alle wonden zal helen. Te druk met de dagelijkse zorg-, werk en privé beslommeringen.

Zwijgen en uit de weg gaan, in de hoop dat het allemaal wel over zal waaien. Conflicten uit de weg gaan, zorgen dat er juist geen ruzie kan ontstaan. Het vooral hebben over koetjes en kalfjes, wie doet wat met de kinderen en oh ja, je schoonmoeder, wie gaat de boodschappen halen en ook nog de klusjes in huis.

En zo ontstaat er steeds minder contact en verbinding, geen tijd voor een goed gesprek met wat meer diepgang dan nu aan de hand is: stuivertje wisselen tussen keukentafel en hangbank.

Geworstel

En dat komt het moment dat je weet dat je een besluit moet nemen: zo doorgaan of in therapie. Vaak wil de één wel en de ander niet, of nog niet. Want je problemen bespreken met een ‘vreemde’, dat vraagt nogal wat. Schaamte, een gevoel van falen. Of de problemen worden door de één heftiger ervaren dan door de ander. Maar als het echt niet lekker loopt in je relatie, dan is het noodzaak dit toch echt serieus te nemen. En hebben jullie kinderen? Dan is er nog meer reden en noodzaak om aan de slag te gaan samen! Want welk voorbeeld willen jullie kinderen meegeven als het gaat om ‘liefdevolle ouders’, en welk voorbeeld willen jullie gegeven hoe partners in harmonie, balans en echte liefde kunnen samenleven?

Taboe

Het schijnt dat ruim 70 procent van de Nederlandse stellen relatieproblemen ervaart in meer of mindere mate. Ongeveer 45 procent zoekt daadwerkelijk hulp. Kim (34 jaar) en Bart (39 jaar) hadden zich een aantal maanden geleden aangemeld bij mijn praktijk in Dordrecht. Op hun aanmeldingsformulier hadden ze beiden met dikke stift onderstreept dat ze al jaren zelf bezig waren geweest hun ruzie’s op te lossen, zonder resultaat. Steeds weer opnieuw verdwalen ze in vastgelopen patronen. En waarover? Het geen altijd over van die niets-zeggende kleine dingen. De vaatwasser die wel niet was uitgeruimd. Spullen die in huis rond slingerden. Dat Bart te vaak naar de sportschool wilde. Dat Kim liever met haar vriendin op stap ging dan met Bart een avondje te willen doorbrengen.

Kim en Bart op de divan voor relatietherapie

Kim vertelde al eens eerder naar een therapeut geweest te zijn. Jaren geleden. Dat was haar niet helemaal goed bevallen. Ze had allerlei opdrachten meegekregen. Schrijf- en tekenoefeningen moest ze gaan doen. Vreselijk vond ze dat. Ze wilde gewoon haar verhaal kwijt, en handvatten horen over waar ze op dat moment mee zat: een algeheel gevoel van narigheid, vermoeid en energieloos. Ze wilde weer zin krijgen in het leven, vrolijk zijn en kunnen genieten. Kim had geprobeerd haar verhaal bij Bart neer te leggen, hoopte op een warme arm en begrip. Maar in plaats daarvan hield Bart de boot af, luisterde maar half of gewoon niet. Was minstens 3 x per week vertrokken naar de sportschool en moest steeds vaker op zaterdag overwerken. Dan zat zij thuis met de kinderen, met lego blokken het zoveelste dorp te bouwen. Kim miste de verbinding met Bart. Zoals zij elkaar hebben leren kennen, 9 jaar geleden. Samen op pad, lol maken, en dagen lang in bed blijven liggen en de liefde bedrijven.

“Toen hadden we alle tijd voor elkaar, de hele dag, elke dag. En nu, nu tikt de klok en hebben we bakken met verplichtingen”.

Beste Tip

Na een aantal intensieve gesprekken met Kim en Bart werd het hun duidelijk wat niet goed ging in hun relatie. Ze hadden door de komst van de kinderen niet in de gaten gehad wat dit met hun partner-relatie zou doen, welke invloed het had op hun samen zijn. Ze hebben hun ‘vrije leventje’ moet opgeven en ingeruild voor een gezinsleven met vaste patronen, structuur en verplichtingen. Geen spontane uitjes meer, niet vandaag beslissen dat we morgen naar een hotelletje willen in Spanje, niet meer overdag spontaan urenlang vrijen met elkaar….

Zij misten hun vrijheid en het spontane van hun hun beginjaren. Onbewust gaven ze elkaar daarvan de schuld en wisten tegelijkertijd niet hoe dit met elkaar te bespreken. En beiden vonden ze ook eigenlijk dat ze niet mochten klagen… Ze hadden elkaar toch, 2 gezonde prachtige kinderen, allebei een baan en een fijn huis. Daarover klagen, je niet goed voelen, voelde als verraad, een zwaktebod. Rug recht en doorgaan! Dat was wat Kim en Bart beiden hadden mee gekregen uit hun jeugd. Dus dat deden ze jaren lang. Totdat het niet meer ging en ze besloten in relatietherapie te gaan.

Het samen benoemen van de diepste zorgen en angsten, hebben Kim en Bart geholpen om hun taboe te doorbreken: dat ze het soms lastig vinden dat hun leven samen zo veranderd is sinds de komst van de kinderen. Dit leren benoemen, met alle voorzichtigheid en respect, vonden zij het meest ingewikkelde wat er was.

Want -zo vertelde Kim geëmotioneerd-  “dan lijkt het net of ik mijn kinderen niet had gewild, alsof ik spijt heb dat ik moeder wide worden en samen met Bart een gezin heb gesticht. En dat is niet zo, ik hou van mijn kinderen en wil ze nooit meer kwijt!”

Bart vertelde later dat de beste tip in de therapie voor hem was geweest om zijn irritatie’s eerst op te schrijven en deze pas later die dag -als de kinderen op bed lagen- te gaan bespreken met Kim. Ook het uitspreken tegen Kim dat hij ’s avonds met haar tijd voor een gesprek wilde, gaf beiden duidelijkheid. Dan kwam het allemaal niet uit de lucht vallen en konden beiden zich rustig voorbereiden op een gesprek. Kim vertelde dit als een Eye opener te ervaren. Het constateren dat er ‘iets’ niet lekker liep die dag, het aankondigen bij elkaar dat je tijd en ruimte nodig had, het gaf allemaal een gevoel van betrokkenheid, elkaar echt willen zien en begrijpen: moeite doen voor elkaar, dat was wat er nu gebeurde.

En nu, een aantal maanden verder is de therapie afgerond. Om hun eigen overtuigingen en ingesleten patronen voor te zij, hebben zij afgesproken om elke 3 maanden een ‘apk-je’ te willen in de praktijk.

Kim en Bart hebben besloten 1 avond per week voor elkaar te reserveren. Op een vaste dag waar niets en niemand tussen mag komen. Ze bespreken dan dat wat er speelt. Of niet: dan gaat de kast open met bordspellen of kijken ze samen een filmpje. Ook hebben ze het met een oppas geregeld dat de kinderen 1 keer per 2 maanden daar kunnen logeren. Dan vertrekken Kim en Bart voor een weekendje weg. Om de beurt organiseren ze dan iets voor elkaar als verassing. Geen ingewikkelde of kostbare happenings, gewoon samen, met elkaar er even tussen uit. Verbonden voelen en samen de liefde vieren.