"Ben jij er voor mij?" - Het gemis van verbinding. Een brief van de cliënt

Vanuit 2 verschillende posities …

"Ben jij er voor mij?" - Het gemis van verbinding. Een brief van de cliënt:

Ik zit op de zachte, uitnodigende bank in de praktijkruimte van Moon Consultancy. Voor mij zit de therapeut, haar blik warm en aandachtig.  Maar mijn woorden lijken ergens te blijven steken. Hoe leg ik dit uit? Dit knagende gevoel dat al zo lang met me meeloopt, deze leegte die geen naam heeft?

Ik adem diep in en probeer. "Het voelt alsof... ik alleen ben. Zelfs als hij er is, voel ik het niet. Die... verbinding. Het is alsof we elkaar kwijt zijn geraakt, zonder het echt door te hebben."

Mijn stem breekt. De ruimte is stil, maar het voelt niet leeg. Toch vult die stilte zich met emoties die ik jarenlang heb weggeduwd. Gemis. Wanhoop. En een diepe, schrijnende eenzaamheid.

De therapeut knikt zacht. Ze stelt vragen, haar aanwezigheid stelt me gerust. "Kun je beschrijven wat je zou willen voelen?"

Dat is een goede vraag. Wat wil ik voelen?

Ik zoek naar woorden die mijn emoties recht doen. "Ik wil dat hij echt ziet wie ik ben. Dat hij niet alleen naast me zit, maar dat hij bij me is. Ik wil dat hij me vasthoudt, niet omdat hij denkt dat het moet, maar omdat hij dat wil. Omdat hij voelt dat ik het nodig heb. En dat ik hetzelfde voor hem kan zijn.”

Mijn handen friemelen aan een tissue die inmiddels bijna uit elkaar valt. De tranen stromen nu vrij. Het voelt alsof ik eindelijk een klein stukje van mezelf laat zien, alsof ik een muur die ik zelf heb gebouwd, voorzichtig neerhaal.

De therapeut blijft stil, maar haar blik spreekt boekdelen. Ze geeft ruimte aan wat ik voel zonder het op te lossen, zonder het te bedekken met adviezen of goedbedoelde woorden. Ik voel me gezien, gehoord. Misschien voor het eerst in lange tijd.

"Het klinkt alsof je verlangt naar echte verbinding," zegt ze zacht. "Een gevoel dat er iemand is die je niet alleen hoort, maar je echt begrijpt. Klopt dat?"

Ik knik. Dat is het. Het gaat niet om de grote gebaren of mooie woorden. Het gaat om de kleine momenten. Een blik die zegt: 'Ik zie jou.' Een hand op mijn schouder die voelt als: 'Ik ben er voor je.'

Maar ergens diep vanbinnen voel ik ook angst. Wat als dit verlangen te groot is? Wat als ik dit nooit zal krijgen?

De therapeut merkt mijn aarzeling op. "Het is begrijpelijk dat dit verlangen je kwetsbaar maakt. Maar verbinding begint vaak met jezelf. Met voelen wat je nodig hebt en het durven uitspreken. Hier, in deze ruimte, kunnen we daarmee oefenen."

Haar woorden landen ergens diep in me. Misschien is dit de eerste stap. Niet meteen alles oplossen of begrijpen, maar beginnen met voelen. Met erkennen dat dit verlangen er mag zijn.

Als ik even later de praktijk uit loop, voel ik me een stukje lichter. De weg naar echte verbinding voelt misschien nog lang, maar ik weet dat ik die niet alleen hoef te lopen. Voor nu is dat genoeg.

———

"Ben jij er voor mij?" - Het verlangen naar verbinding

Als therapeut bij Moon Consultancy is het een vraag die ik vaak tussen de regels door hoor: "Ben jij er voor mij?" Het wordt misschien niet altijd letterlijk uitgesproken, maar het resoneert in de stiltes, in de gebroken woorden, in de tranen die iemand pas durft te laten gaan wanneer de ruimte veilig voelt.

Vandaag zat er iemand op mijn bank die deze vraag belichaamde. Een cliënt die worstelt met een diep gevoel van gemis. Niet het soort gemis dat je voelt als iemand fysiek afwezig is, maar het veel schrijnender gemis van verbinding, zelfs in nabijheid.

Ze begon voorzichtig. Haar woorden schuurden tegen de oppervlakte van haar emotie, alsof ze bang was om te diep te gaan. Maar hoe meer ze sprak, hoe duidelijker het patroon werd: het verlangen om gezien te worden, om te voelen dat haar partner er écht voor haar is, niet alleen fysiek, maar emotioneel, spiritueel.

Dit verlangen is universeel. We dragen het allemaal in ons, dat oergevoel van verbinding. We zijn sociale wezens, gebouwd om ons met anderen te verbinden. Maar soms, door trauma, pijn of een opeenstapeling van misverstanden, raken we verwijderd van die diepe band. En die verwijdering kan een immense eenzaamheid met zich meebrengen, zelfs binnen partnerrelaties.

Terwijl mijn cliënt sprak, hoorde ik niet alleen haar woorden. Ik voelde de geschiedenis die ze meebracht, de verhalen die nooit eerder een stem hadden gekregen. Ik zag de spanning in haar handen, de wegkijkende blik, de tranen die uiteindelijk toch ruimte kregen. Dit zijn de momenten waarin ik mij weer heel bewust realiseer hoe belangrijk mijn rol kan zijn. Niet om antwoorden te geven of problemen direct op te lossen, maar om simpelweg echt aanwezig te zijn.

"Kun je beschrijven wat je zou willen voelen?" vroeg ik op een bepaald moment. Het is een vraag die vaak zoveel losmaakt. Want voordat iemand kan werken aan verandering, moeten we eerst helder krijgen waar het verlangen ligt. En de oorzaak van het gemis. De omstandigheden van de familie, het gezin van herkomst, de geschiedenis van generatie’s her. Voor deze cliënt lag het in het kleine, subtiele: gezien worden, een aanraking die oprecht is, een blik die zegt: 'Ik ben bij je.'

Haar emoties overspoelden haar toen ze dit beschreef, en ik gaf haar de ruimte. Dit is geen moment om te onderbreken, om te sturen of in te grijpen. Dit is een moment waarin de cliënt zichzelf mag ontmoeten, soms voor het eerst in lange tijd.

Wat mij altijd raakt, is hoe vaak mensen denken dat dit verlangen te veel is. Alsof ze niet mogen vragen om verbinding, alsof hun behoefte aan nabijheid en erkenning een zwakte is. Maar juist dit verlangen is zo menselijk, zo krachtig. Het is de kern van wat ons bindt aan anderen.

In onze sessie ging het niet alleen over haar partner, maar ook over haarzelf. Want verbinding begint bij binnenin voelen wat je nodig hebt, en het vervolgens durven uitspreken. Het is kwetsbaar. Het maakt je open en soms bang. Maar het is ook een weg naar echte, diepe relaties.

Toen ze wegging, zag ik een subtiele verandering. Niet omdat alles opeens opgelost was – zo werkt therapie niet. Maar omdat er iets in beweging was gekomen. Een kleine opening naar dat wat ze écht verlangt: verbinding, gezien worden, het gevoel dat iemand er onvoorwaardelijk voor haar is.

En misschien is dat het mooiste aan dit werk. Dat ik, al is het maar voor een uur, die veilige ruimte mag zijn waarin iemand weer leert hoe het voelt om niet alleen te staan. Waarin ze ontdekt dat het verlangen naar verbinding niet haar zwakte is, maar haar kracht.