Ik ben moeder van drie kinderen waarvan een dochter. Uiteraard ben ik dochter van mijn moeder. De relatie met mijn eigen moeder is nou niet bepaald ideaal, al een poos. Laat ik het kort samenvatten: zoals ik mijzelf een moeder wens, dat beeld van verlangen en behoefte, daar voldoet mijn moeder bij lange na niet aan. Het heeft mij heel wat tijd en tranen gekost om er mijn vorm voor te vinden hier mee om te gaan. Ik kan zeggen nu, dat dit prima is gelukt. Het gemis blijft, maar ik lig er niet meer wakker van…

Regelmatig komt het ter sprake in mijn praktijk: de band met je moeder. En dan vooral de impact die  deze relatie heeft op het dagelijks leven. Niets zo ingewikkeld als geconfronteerd worden met je eigen behoeftes en verlangen naar warmte en erkenning van die persoon die je het leven gegeven heeft. Juist als er iets schort aan deze relatie, kan er een hoop in de weg gaan zitten. Je beeld van hoe je als moeder zou willen functioneren, wat je jouw eigen kinderen zou willen geven, kan behoorlijk complex uitpakken als er pijnlijke herinneringen zijn.

Zo kwam er een poosje geleden een jonge moeder in mijn praktijk, Suze.  Zij was net een paar maanden geleden bevallen van een jongetje (hij lag lief te slapen in zijn wipstoeltje naast zijn moeder in de hoek van de bank).

Suze was in tranen, doodmoe en zat vol twijfels en vragen. Over haar zwangerschap, de bevalling, de geboorte, maar vooral: hoe moet het nou allemaal verder. Suze vertelde dat ze ‘op zich prima kon opschieten’ met haar moeder. Maar het stellen van de ‘echte’ vragen, dat lukt maar niet. Ze wilde zo graag met haar moeder kunnen praten over hoe die haar zwangerschap had beleefd, hoe haar moeder haar dochter zag als baby’tje en klein meisje. Suze wilde praten over wat zij betekende voor haar moeder en de emoties bevragen die daarbij hoorden. Maar het lukte steeds maar niet. Suze haar moeder hield zich op de vlakte, steeds weer als Suze dichter bij de emotie kwam. Het deed Suze verdriet en zij vertelde dat ze zich emotioneel in de steek gelaten voelde door haar eigen moeder.

Later zijn Suze en haar moeder (met de kleinzoon in zijn wipstoeltje) samen langs gekomen voor een sessie. Met veel moeite, maar beiden met goede moed en een enorme drive om elkaar te willen begrijpen, spraken zij over de vragen die zij naar elkaar hadden. De spiegels die zij elkaar voorhielden zorgde voor enorme kwetsbaarheid die het eerst steeds onmogelijk leek te maken om hierover samen te spreken. Heel, heel voorzichtig ontstond er een opening, wederzijds begrip. Voor elkaar, voor elkaars behoefte en verlangen naar een meer diepgaand contact.

Het heeft Suze en haar moeder veel gekost, tijd en tranen. Maar er was weer wat licht gekomen in hun relatie. Suze heeft haar vragen kunnen stellen, haar moeder heeft haar dochter kunnen vertellen wat het zo moeilijk voor haar maakte om er over deze vragen te beantwoorden. Er ontstond ruimte voor kwetsbaarheid, wederzijds begrip voor het verlangen naar een veilige band, een moeder dochter band.

Afgelopen week kreeg ik een kaartje in de brievenbus van Suze. Ze was samen met haar moeder een weekendje weg geweest en had een heerlijke tijd gehad. Ze was ‘er nog niet klaar mee’, schreef ze. Maar het begin was er, en zij was er dol gelukkig mee!