Het meisje achter de kassa

Ze zit achter de kassa, rechtop met een grote vriendelijke glimlach. Ik zie dat ze haar haren heeft geblondeerd, hoog opgestoken in een wrong. De lippen vel rood gestift, de ogen zwart met kohl omlijst.  Ze straalt. Heeft voor elke klant een vriendelijk woord en zegt telkens opnieuw: “wilt u zegeltjes, doet u mee aan de spaaractie, wilt u de kassabon, nog een fijne dag verder!”

Als ik mijn boodschappen verzameld heb in de winkel kijk ik altijd even of ze er is. Dan sluit ik aan in haar rij. We wisselen betekenisvolle blikken uit en wensen na betaling elkaar een geweldige dag toe. Het geeft me elke keer zo’n ‘huppeltjes-gevoel’!

Jaren geleden was Vera cliënt in mijn praktijk. Vele dozen met zakdoekjes zijn er door heen gegaan. Een enorm verdriet had ze te verwerken. De relatie waar zij toen in zat, liep van geen kanten, maar loslaten door te stoppen…. daar was zij nog niet aan toe. Het was er gewoon de tijd niet voor. Voor haar…

Vera was nog jong, net een jaar of 17. Ze woonde thuis bij haar moeder, diens vriend en zusje. In de weekends ging zij naar haar vader en zijn nieuwe partner. Vera zuchtte over het gesleep met tassen. Ze vond het vermoeiend, zinloos eigenlijk. Er over praten met haar ouders leverde niet heel veel op. Beiden hadden het druk met hun eigen leven. Hun banen, nieuwe levenspartners. Aandacht geven aan Vera en haar zusje schoot er nogal eens bij in. Vandaar dat Vera bij mij op de bank terecht gekomen was. Voor een klankbord, een wijs woord en advies. Om uit te kunnen huilen en een relativerend woord te horen. Gewoon een beetje hoop en vertrouwen in de toekomst, haar toekomst. 

Een beetje sturing had ze nodig. Maar ook meer inzicht in wat ze nu wél wilde met haar relatie. Want die was destructief. Zoveel werd al snel duidelijk. We hebben het in kaart gebracht, samen. Haast letterlijk. Op een groot vel papier ontstond een soort van landkaart van haar relaties. De betekenissen van die relaties werden duidelijk. En wat zij van hun verwachte. En waar zij nou juist zo naar verlangde.

Vera is er uit gekomen. Sterk, recht-op, krachtig en zelfbewust. Het heeft haar wat tranen gekost en veel ‘ja-maar’s’. En ‘wat-als’. Zij weet nu beter wat ze van haarzelf verwacht als het gaat om de invulling van relaties. Haar eigen grenzen, behoefte en verlangen is duidelijker geworden. Ze weet wat ze wil. En niet wilt.

Ik pak mijn boodschappen in. Heb haar betaald en we knikken met een glimlach naar elkaar. Buiten de winkel zie ik een enorme luchtballon. Het geluid klinkt zacht en fluisterend, de lucht verwarmend, stijgt de ballon op, glijdend, gedragen en trefzeker.